سراب....

من معتقدم که " عصر ارتباطات " نام دروغینی بیش نیست . مثل همان پدر و مادرهایی که دخترهای سبزه ی خود را " سپیده " می نامند و پسرهای کچل خود را " زلف علی " و سندرمِ داون دارهای خود را " فهیم و فهمیه " میخوانند . سیاستمداران و مدیران و بزرگان ِ بشریت هم به دروغ این عصر را " عصر ارتباطات " مینامند! این عصر ، عصر " تنهایی و در خود فرو رفتن " است ! اینکه در جیب همه ، از سوپور 80 ساله ی محله ی ما تا بچه های 5 ساله مهد کودکی یک تلفن همراه است ، دلیلی بر با هم بودن ِ آدم ها نیست . تلفن همراه ، خیانت به بشریت بود! هیچ کس یک ظهر دلگیر جمعه که دلت دارد از سینه در می آید و خفه شدی از بی هم صحبتی ، به تو زنگ نمیزند و نمیپرسد " حالت خوب است ؟ " ، هیچ کس تو را به نوشیدن قهوه های بیمزه ی کافه عکس و یا خوردن کیک های خوشمزه ء کافه فرانسه و یا حرف زدن در کافه سیاه و سپید با آن مدیرِ بد اخلاقش دعوت نمیکند! هیچ کس نمیگوید بیا با هم برویم جاده چالوس و کباب و ماهی قزل آلا بخوریم . هیچ کس تو را به پیاده ء روی یک عصر بهاری دعوت نمیکند. هیچ کس حتی تنهایی اش را با تو سهیم نمیشود. اما وقتی گرفتاری ، زنگ میزنند : فلان روز وقت داری فلان کار را برای من بکنی؟ سهم ما از ارتباطات ،گسترش دردسرها و گرفتاریهایمان است . عصر ارتباطات فریب است . ما وسایل ارتباطی را گسترش داده ایم که مادرها هر زمان دلشان خواست به فرزندان بخت برگشته زنگ بزنند که" کدوم گوری هستی ؟ " و زن ها به شوهرهایشان زنگ بزنند " کجایی؟ چرا دیر کردی؟ " و شوهرها زنگ بزنند که " به مامانم زنگ بزن حالش را بپرس " و فرزندها به پدرهایشان بگویند" سر ِ راه برای من سی دی جدید بِن 10 هم بخر با چیپس ِ فلفلی و ماست ِ موسیر! " ما هی هر روز تنها تر شدیم . هی هر روز منزوی تر شدیم. هی هر روز مجازی تر شدیم. ما در دنیای مجاز غرق شدیم ! ما یادمان رفت به پدربزرگ و مادر بزرگ هایمان سر بزنیم ، چون هر بار که میخواهیم از خانه بیرون برویم ، چراغ ِ اسم یک عالمه از دوستان مجازی ما روشن است و دلمان نمی آید بدون " گپ زدن " با آنها برویم . و وقتی " گپ " ما تمام میشود دیگر دیر شده و خسته شده ایم از بس با کی بورد حرف زده ایم! این گونه است که وب کم ها زیاد میشود و اِسکایپ و اووو! همه گیر تر میشوند و اینگونه است که ما مجازا عاشق " م " میشویم و "م " مجازا عاشق " ن " و " س" میشود و آنها مجازا عاشق ِ دیگرانی که خود مجازا عاشق ِ دیگران ترند! اینگونه است که ما دلمان نمیخواهد از پشت ِ صفحه بلند شویم مبادا " م" بیاید و برود و ما نبینیمش! اینگونه است که هی آدم ها تنها تر میشوند / اینگونه است که ما خواهرمان را دو هفته است ندیده ایم و حرف نزده ایم و فقط سه باری مجازا گپ زده ایم. اینگونه است که نیمه شب میفهمیم پدرمان یک سفر ده روزه به فرنگ دارند و ما نمیدانستیم ، ولی میدانیم ِ دختر فلان دوست ندیده ، دیروز عروسکی خریده است که وقتی دلش را فشار دهی " آی لاو یو " میگوید! و پسر فلان بلاگر تازگی ها نقاشی میکند و عکس نقاشی اش را هم دیده ایم ، اما لباس عروسی همسر برادرمان را ندیده ایم ! اینگونه است که دیگر همسایه از همسایه خبر ندارد . چون صغری خانم دارد به مایکل وب کم میدهد و برای او استریپ تیز! میکند و کبری خانم دارد از فلان سایت ِ خانه داری دستور ِ تهیه ِ دسری که هفته ء پیش در "بفرمایید شام" خیلی مورد استقبال واقع شد را میخواند ! اینگونه است که مردها درمحل ِ کارشان با زنان ِ خانه دار ِ بیکاری که از تنهایی مینالند چت میکنند و آنها را دلداری میدهند و میگویند زندگی همین است دیگر ! و زن هایشان در خانه با مردهای دیگری و از تنهایی و بی توجهی ِ همسران مینالند و دلداری داده میشوند! " عصرِ ارتباطات " فریبی بیش نیست . باور نکنید لطفا!